مقدمه

مقدمه

الف )  در اساطیر مانوی آمده است که چون نبرد بین روشنایی و تاریکی بالا گرفت و لشکر ظللمات به قصد تسخیر روشنایی ها تاخت ، آنگاه اهوارا مزدا خواست تا ایزدان و امشاسپندان به ستیز دیوهای تیرگی بروند و خصم را به شعله های نور ختم نمایند . بسیار از تاریکی ها نابود شدند و دیوان بسیاری اسیر-  شاید دیوان باستانی این سرزمین چون آز و دروغ و حسد نیز ! – اسیران را نزد روشنای بزرگ آوردند تا حکم به سیاستشان کند . اهوارا حکمی چنین داد که اگر هر دیوی خواندن – و نوشتن را نیز ( ! ) – به سربازی از لشکر نور بیاموزد آزاد می شود ، و چنین شد که ما از دیوان کلمه را آموختیم !

ب ) کلمه ، قصاوت دارد ، جادو دارد ، جان دارد ، بر بال آوا که بنشیند ، هستی نیزاران را در مشت می نشاند و چون بر سفیدی لوحی نگاشته شود ، لوح فرمان می گیرد ، فرمان می راند ، گاه سر می آورد و گاه سر می برد . کلمه آغاز هستی ست با جادویی که اندیشه را موم بازی می کند و در خلوت اساطیری زبان ، خود ، میعادگاه هزار نبرد و آرزوگاه بی نهایت پیروزی ست . کلمه به قدمت خود ، در هر نقشی که دارد و می پذیرد ، جهان ِ جادویی خود را به متن وارد می کند تا آنزمان که به چشم نوازی خماری سر خوش از خواندن ، مشق رزمی دوباره کند .

ج) کلمه خود داستانی دارد . کلمه خود ِ داستان است به تنهایی . شاید از این روست که در اکنون جهان که به شکافت هسته گرویده است ، سفتن کلمه نیز ، نیرویی همسان با انفجار های بزرگ دارد که اینهمه خوف و خطر دارد از داستان « واژه » گفتن و سرودن . کلمه بر خلاف شعر که انفجاری ست از سر خصومت اساطیری اش ، در داستان به تکثیر می رسد . رشد می کند ، در قواره ی دیو یا پری ، آدمیزاده ای انگار که در توالی شاخه های ژنتیکی اش ، نقل و نقال و نغمه را با هم دارد و می تراود ، تجزیه می شود ، و هر جزء آن در شاخه ای راوی روایتی نو می شوند از هستن و بودنِ آدمی !

د ) در ما کلمه اینگونه گل می کند ، می شکافد و ریشه می دواند ، شاخه می زند از لای انگشتانمان ، جوهر می گیرد از خواب های عمیق گنگ ، و در « زمستان دشت کاغذ ها » ، کلاغی می شود قصه گو .

« خلوت آبی » در کلمه انگیخته شده و در تجربه می زید . فوج لشکری ست به صف ایستاده در منظر گاه چشمی که تازه جادو شده است . تا ریشه جان بگیراند و شاخه سبز تر گردد ، همین مجال را دریابیم .

وحید ضیائی

دی ماهی از 94